জ্যোতি প্ৰসাদ আগৰৱালাৰ কবিতা

হে কবি !

হে ৰবি !

যুগৰ যুগৰ

এই ভাৰতৰ

জীৱন ৰহস্যান্বেষী-চিন্তা নিৰত—

অৱসাদক্লিষ্ট মহামন

তোমাৰে কণ্ঠত পুনু লভিলে চেতন

অনন্তৰ অন্ত বিচৰা

মুক্তিপিয়াসী—

মহাভাৰতৰ প্ৰাণ,

উন্মেষি উঠি

তব কবিতাৰ

ছত্ৰে ছত্ৰে ছন্দে ছন্দে—

গুজৰি ধৰিলে গান ৷

মন্দ্ৰিলা তাৰে ৰাণী

সুৰাৱলীৰে অভিনৱ,

মুগ্ধ উদ্বুদ্ধ কৰি

অৱনত ভাৰতৰ ভ্ৰষ্ট মানৱ ৷

বন্ধুৰ সাধনা-পথ যাত্ৰী তপস্যা ধ্যানমগ্ন

মহাভাৰতৰ মহামন,

ধ্বনিত ৰণিত হ’ল,

সহস্ৰ যুগান্তে,

প্ৰসান্ত সমাধি

ভাঙি

বাল্মীকি-কণ্ঠত

গায়ত্ৰী ছন্দত;

সেই মহামনে এই বৰ্ত্তমানত—

তোমাৰেই

ছন্দায়িত কবিতাত

থিত লৈ

উচ্চাৰে বচন ;

কৰিবলে’ মানৱৰ কল্যাণ সাধন ৷

আজি সেই মহামন—

তোমাৰ

মৰণ-পাৰৰ চিৰজীৱন আদৰা

গন্ধাৱলীৰে দিয়া বন্তিৰূপী চিতাগ্নিৰ

পোহৰত দীপ্ত হৈ—

মানৱাদৰ্শ বিস্মৃতিৰ আন্ধাৰত,

সনাতন সভ্যতাৰ পথ-প্ৰদৰ্শক

জ্যোতি হৈ জ্বলক বিশ্বত ৷