-চৈয়দ আব্দুল মালিক |
সুদুৰ পশ্চিম এৰি
এৰি থৈ স্বপ্নপুৰী ৰাজঅন্তঃপুৰ
বিজয় সপোন দেখি আহিলোঁ যিদিনা
উজনি সোঁতত মেলি ভটিয়নি ভূৰ
বিজয়ৰ তৃষা লৈ গৌৰৱৰ কৰি অভিধান
লুইত পাৰত গাঁলো দিপ্ত উচ্ছাসত
আপোনাৰ বিজয়ৰ গান ৷
ভৰি দিলোঁ – অসমৰ সেউজীয়া দুবৰি বনত-
সেই দিন – যিদিনা অসম-ৰাজ অসমৰ সিংহ-অসমত ৷
বতাহত উৰে মুক্ত অসমৰ পতাকা স্বাধীন,
প্ৰান্তে প্ৰান্তে বাজে মাথোঁ গৌৰৱৰ, বিজয়ৰ
মুক্তগীত বিৰাম বিহীন ৷
সেইদিনা অসমত বিচাৰিলোঁ আপোনাৰ বল
মোগলৰ বিজয়ী শকতি,
দেখুৱাম অসমক বিশ্বজয়ী মোগলৰ অনিৰুদ্ধ গতি ৷
অসমৰ মজিয়াত মশ্লেমৰ মুক্তৰাজ কৰিম থাপনা,
অসম আমাৰ হ’ব, কামৰূপ হ’ব মোগলৰ
কায়মনে কৰিলোঁ কামনা ৷
যিদিনা নামিলোঁ আহি অসমৰ সমৰ-থলীত,
মিনাকৰা বনৰ বুকুত,
অসমৰ হেংদাং জিলিকিল দুপৰৰ পূৰ্ণ আলোকত ৷
পুৰুষ-তিৰোতা আহি স্বদেশৰ স্বাধীনতা হেতু
থিয় দিলে ৰণ-প্ৰাংগনত,
ৰণচণ্ডী মূৰ্তি ধৰি স্বাধীন পুৰুষ-নাৰী
বুকুপাতি নামিল ৰণত ৷
ক’তনো লুকাল বল ৰাজপুতজয়ী মোগলৰ সবল বাহুৰ
অসমৰ সমৰ-থলীত,
ক’ৰ অত বল অসমৰ সেনানীয়ে
শুকান সান্দহ আৰু পানী আঁজলিত !!
বিজয়ী অসমে গালে অসমৰ স্বাধীনতা গান
বিজয়ৰ গৌৰৱ আৰতি,
মোগলে এবাৰ গালে, শকতিৰ নৱ পৰিচয়
দেশ-প্ৰাণ , মুক্ত-প্ৰাণ , অসমৰ স্বদেশ ভকতি ৷
পৰাজিত মোগলৰ সেইদিনা পৰিল চকুত
অসমৰ বিনন্দীয়া ৰূপ ,
ভক্তি-প্ৰেম সৌন্দৰ্য্যৰ খনি,
কাণত পৰিল আহি মুক্ত-প্ৰাণ অসমৰ
উচ্ছৃসিত সংগীতৰ সুমধুৰ ধ্বনি ৷
মোগলে উভতি চালে–
এয়েই অসম, চৌদিশে ধূসৰ পাহাৰ,
প্ৰতিটো বনৰ পাত জাংফাই,মিনাকৰা, ৰূপ জাতিষ্কাৰ ৷
দুবৰিৰ পাতে পাতে মুকুতাৰ থোপা, গচকত ভাগে মৰকত,
হাতীৰ দাঁতেৰে কৰে খৰমৰ চুলা,
ভৰি ধোৱে পোৱালৰ ভৰা দলঙত ৷
বাঘ-নখ পিন্ধে খাৰু, ভৰিৰৰ ভাঙঠি, ম’হ শিং পেঁপাটি বজাই,
হাঁহ কণী চাউলৰে অসমৰ স্বৰ্গদেৱে দেউল সজাই।
নদীৰ বালিত ভৰা সোণ চেকুৰীয়া
গুড়ি হয় গচকত ভাগি,
পুঠিয়ে কাণত পিন্ধে সোণৰ থুৰীয়া
ভেকুলীয়ে ফোঁট লৈ সজাই সুৱাগী
নিষ্কৰ্মা ধোদৰ দলে বান্ধে ৰাজ আলি
দ’ল সাজে ঢালি পিঠা গুড়ি
বাৰটি ‘সাগৰ’ খনি, ৰচে বননিত
ৰংঘৰ, কাৰেংঘৰ দীপ্ত স্বৰ্গপূৰী
সোণৰ অসম ই যে, হীৰা মনি মৰকত ধূলিত বাগৰে
মাটিৰ চৰুত জুখি, সোণচৰু, ৰূপচৰু দিয়ে ঘৰে ঘৰে
মুখৰ মাতত সৰে মৰমৰ মউ,
গীত শুনি শিল পমি যায়,
এয়ে অসম দেশ জগতত আৰু
এনুৱা অসম দেশ, এনুৱা ৰূপেৰে
নাই ক’তো নাই।
মোহ গল দূৰণিৰ মোগল
অসমত যেতিয়া দেখিলে সৰগৰ ৰূপ বিনন্দীয়া
অসমত বন্দী হল, অসমৰ ৰূপ মুগ্ধ
দূৰৰ মোগল আহি হল অসমীয়া।
আহোম আমাৰ ৰজা, সেই দিন ধৰি
মোৰ দেশ এই কামৰূপ।
অসমৰ হকে যুঁজি, অসমৰ হকে মৰোঁ
জ্বলি ইয়াতে শেষ হয় জীৱনৰ ধূপ
সেই দিন ধৰি মই অসমীয়া
ধৰ্ম মোৰ,জাতি মোৰ অসমীয়া প্ৰাণৰ আপোন ।
বিকশি উঠিল মোৰ অসমৰ দুবৰিতে
নন্দনৰ বিনন্দীয়া সুখৰ সপোন ।
জীয়াই থাকোঁতে মই এই পৃথিৱীত
চিৰদিন ইয়াৰে অসমীয়া
মৰিলেও অসমৰে মই ।
মৰাৰ পিছতো যদি আহোঁ পুনু কেতিয়াবা
আহিম ইয়ালৈ ঘূৰি ,
স্মিৰিতিৰ ইতিহাস হৈ
অসমৰে অসমীয়া হৈ ।
অসমীয়া ভাষা মোৰ,কথা মোৰ,গীত মোৰ,
অসমৰ প্ৰকৃতিয়ে ৰচা,
বিহগ কিন্নৰ য’ত শুনিলে নিৰৱ হয়
অসমীয়া গীত মোৰ মোৰ হৃদয় ওপচা।
জনমৰ লগে লগে সুৱদি অসমে মতে
অসমীক চিঞৰিলো -‘আই’
যিদিনা মুদিম চকু সিদিনাও ‘যাওঁ’ বুলি
কৈ যাম অসমীক দু-ওঁঠ কঁপাই ।
সৰগত কেতিয়াবা থাকোঁতে সুখৰ ভোল
স্মৃতিহীন আলোক পুৰত,
মৰতত কোনোবাই সুঁৱৰিলে নাম মোৰ
অসমৰ সুৱাদীয়া তোমাৰ ভাষাৰ সুৰত ।
চিনি পাম, বুজি পাম আমৰণ সৰৰতো
মোৰ এই ভাষা অসমীয়া,
সৰগৰ গীত এৰি,শুনিম দুকাণ পাতি
অসমৰ গীতটি সুৰীয়া ।
জীৱনে-মৰণে মই চিৰদিন অসমীয়া,
অসমীয়া দেহ-প্ৰাণ-মন,
জীয়াই থাকোঁতে মই অসমৰে অসমীয়া,
মৰিলেও বৰি ল’ম অসমৰ অমিয়া মৰণ।